Psalm 69:9
"Van David. Verlos mij, o God, want het water is gekomen tot aan de lippen; ik ben verzonken in bodemloos slijk, waar ik niet kan staan; ik ben gekomen in diepe wateren, een vloed overstroomt mij. Ik ben moede door mijn roepen, mijn keel is hees, mijn ogen zijn bezweken van het uitzien naar mijn God. Talrijker dan de haren van mijn hoofd zijn zij die mij zonder oorzaak haten; machtig zijn zij die mij willen verdelgen, mijn valse vijanden; wat ik niet geroofd heb, moet ik toch teruggeven. O God, Gij kent mijn verdwaasdheid, mijn schuldige daden zijn voor U niet verborgen. Laten om mij niet beschaamd worden wie U verwachten, Here HERE der heerscharen; laten om mij niet schaamrood worden wie U zoeken, o God van Israel. Want om Uwentwil draag ik smaad, bedekt schaamte mijn gelaat. Ik ben een vreemde geworden voor mijn broeders, een onbekende voor de zonen van mijn moeder; want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, en de smaadwoorden van wie U smaden, kwamen op mij neder."
In deze psalm staat het lijden van de Heer weer centraal. De ijver voor uw huis heeft mij verteerd. Dat zijn woorden met een heel diepe inhoud. De Heer is tot het uiterste gegaan om de prijs voor onze zonden te betalen. Zij hebben mij zonder oorzaak gehaat. Wat moet het pijn hebben gedaan aan de Heer, dat juist degenen die Hij uit liefde kwam redden, Hem haatten tot de dood. Zelfs voor zijn broeders werd Hij een vreemde. Hij heeft alleen geleden, er was geen enkele helper. Laten om mij niet beschaamd worden wie U verwachten, sprak Hij. Zijn liefde voor zondaren gaf Hem de motivatie tot het uiterste te strijden. En Hij heeft het gedaan. De liefde voor uw huis – wij, de gemeente zijn Gods huis – heeft Mij verteerd. Daarom is het woord ‘volbracht’ zo mooi. Voor eeuwig volbracht. Dank U Heer, voor uw onuitsprekelijke liefde. Dank U dat u zich liet verteren, zodat wij voor eeuwig de dood niet zullen smaken. Dank U, voor uw liefde en trouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten