1Corintiërs 10:4
‘.. en allen dezelfde geestelijke drank dronken, want zij dronken uit een geestelijke rots, welke met hen medeging, en die rots was de Christus.’
Toen het volk Israël op weg was naar het beloofde land Kanaän, moesten ze eerst door de woestijn. God ging met hen mee en voorzag in al hun behoeftes. Hij had ze veilig door de Rode Zee geleid. Hij had het bittere water bij Mara zoet gemaakt. En toen ze dorst hadden, gaf Hij water uit de rots. De bedoeling was, dat Gods volk niet alleen lichamelijk werd verzorgd, maar vooral ook geestelijk. Hun ogen moesten God gaan zien. Elke tegenslag die ze zouden ontmoeten, hadden ze met God kunnen doorstaan. Maar het ontbrak het merendeel aan geloof. In plaats van God te vereren, was er gemopper en vervielen velen tot afgoderij en rebellie. Uiteindelijk heeft het bevrijde volk haar doel niet bereikt. Ze hebben nooit kunnen genieten van het overvloedige leven in Kanaän. Ongeloof en angst verhinderden dat. Christus ging zelf met hen mee, Hij gaf ze water en brood, maar ze vertrouwden liever op hun eigen inzichten dan op God. Betekent dat, dat we toch nog verloren kunnen gaan? Nee, maar wel, dat we veel leed kunnen voorkomen, door vertrouwen te hebben in Gods beloftes. Hij is met ons en Hij zorgt voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten